Garść przemyśleń natury podróżniczej

Dziś minął rok od momentu, kiedy wyjechałam do Belgii. Dokładnie 5 lutego 2012 roku wsiadałam w samolot na Krakowskich Balicach - trochę zestresowana, trochę podekscytowana, trochę zamotana: czego jeszcze nie zrobiłam? Co zapomniałam? Co zostawić, bo oczywiście mam nadbagaż? Czy na pewno mam portfel? I gdzie jest mój bilet?!

Wszystko minęło, jak tylko poczułam, że samolot wystartował. Pozostała już tylko myśl: musi być fajnie!

I absolutnie było.

Może to dziwne, ale bardzo dokładnie pamiętam tamten dzień - w końcu postanowiłam samotnie wyruszyć nie tylko do innego miasta, ale do innego kraju. Do kraju, którego nawet język był mi obcy. Ciągle wydaje mi się, że to było wczoraj: wszystko takie bliskie, dokładne, wyraźne. Pamiętam każdy szczegół od rana do samego wieczora. Mój pierwszy dzień w zupełnie nowym miejscu. Może podchodzę do tego zbyt emocjonalnie, może za bardzo to przeżywam - przecież to tylko jeden dzień! 

Jednak myślę sobie, że tak chyba zawsze jest z nowymi miejscami. Wielu ludzi potrafi spędzić całe życie w jednym mieście, niczego więcej nie zobaczyć, nie spróbować, nie poznać. Nie mówiąc już o jakiejkolwiek przeprowadzce na krócej lub dłużej. Czasami jedyną przeszkodą jest strach przed nieznanym. Ale to chyba właśnie te obawy tak nas nakręcają i kiedy już postanowimy dokądś wyruszyć, przełamiemy się i zechcemy spróbować, to wtedy wybuchają, nasilają emocje, podnoszą czujność, po czym...po prostu znikają :) 

I może to właśnie dlatego tak wyraźnie pamiętam swój pierwszy dzień w Belgii? A może dlatego, że był dla mnie tak ważny, że starałam się zapamiętać każdy szczegół? A może rzeczywiście za bardzo się nad tym rozczulam? ;)

Też tak macie?

P.S. Czytających pozdrawiam z Krakowa :) Pozdrowienia z Gent będą dopiero w marcu!